پنجشنبه ، ۰۹ فروردین ۱۴۰۳

ماشینکاری مواد سخت

به طور کلی به موادی که دارای سختی 42 تا 65 درجه راکوال C باشند مواد سخت ګفته می شود. در ګذشته تنها روش برای ماشینکاری این مواد سنګ زنی یا ماشینکاری با سرعتهای بسیار پایین بود. امروزه با توسعه و تکامل ابزارهای برشی امکان شکل دهی این قطعات توسط برش فلز فراهم شده است. ماشینکاری چدن سفید توسط فرزهای روش متداولی برای شکل دهی این مواد محسوب میشد درحالی که قبلا قطعات فولادی سختکاری شده را سنګ زنی می ګردد. هردو بخش عملیات اکنون بهبود یافته و به سطوح بالایی از بهره وری و ایمنی رسیده است.

انتخاب ابزار برشی مناسب برای ماشینکاری مواد سخت تحت تاثیر مشکلات جدی از طرف قطعه کار قرار می ګیرد. محدوده مشکلات تجربه شده از سایش سریع ابزار تا ترک خوردن یا لب پریدګی روی لبه برنده ابزار ، متغیر خواهد بود.اګرچه ابزارهای سمنتد کارباید میتوانند بر بعضی از این مشکلات فايق آیند اما برای انجام کار با کیفیت بالا باید ابزاری با جنس بسیار خاص انتخاب ګردد که انواع معینی از سرامیکها و CBN از انواع اصلی این ابزارها محسوب می شوند.

مشکلات موجود در ماشینکاری مواد سخت می تواند ناشی از موارد زیر باشد :

دما بالا در منطقه برش

نیرو برش بالا و متغیر

فشار بالا روی یک سطح مقطع کوچک براده نزدیک لبه

سایش سریع لبه برنده یا شکستن آن

همګن نبودن مواد

ناپایداری

مشکلات مکانیکی و ګرمایی تحمیل شده روی ابزار ، تعیین کننده ضوابظ انتخاب ابزار ، شکل هندسی ، ګرید ، روش ماشینکاری و اطلاعات برشی خواهد بود.

خواص مورد نیاز برای ابزار برشی عبارتند از :

مقاومت در برابر سایش

پایداری شیمیایی

ګرم سختی

مقاومت فشاری و خمشی

مقاومت در برابر سایش ناشی از نفوذ

مقاومت / چقرمګی لبه برنده

برش فولادهای سخت به سه عامل اویه فوق الذکر احتیاج دارد ، اما چدن ګرچه بسیار ساینده است اما دمای ماشینکاری آن کمتر است و تاکید کمتری روی پایداری شیمیایی ابزار خواهد شد. اګر برش قطعه ناپیوسته باشد ابزار باید دارای مقاومت و چقرمګی بیشتری باشد.

دو روش اصلی برای ایجاد سختی در این مواد از طریق انتقال ب ساختار مارتنزیتی در فولادها وشکل ګیری کاربایدها در ساختار چدن سفید است. اکر فولادها دارای مخلوطی از این دو هستند.

بسیاری از محورها ، چرخها ، شفتها ، چرخدنده ها و حلقه ها از جنس فولادهای آلیاژی و کربنیسختکاری شده CBN 02.1-2-4 ساخته می شوند.

سختکاری سطوح تا عمق 2 mm ، قطعه ای با مغز چقرمه و سطح مقاوم در برابر سایش ایجاد خواهد کرد. عملیات پرداخت باید به ګونه ای انجام شود که صافی سطح و دقت بالایی را به دست آوریم. این اهداف را می توان با بهره وری بالا از طریق تراشکاری به دست آورد درحالی که سختی و همګن بودن ماده در سطح بالایی باقی می ماند. فولادهای پرآلیاژ که سختکار ی شده اند (CMC 04.1) اغلب با تراشکاری پرداخت می شوند.

وقتی به سراغچدنهای سفید CMC 10 می رویم میبینیم که اکثر این قطعات مانند غلتکها یا میله ها به سطح مشابهی از پرداخت نیازی ندارند. معمولا دقت این قطعات در حدود 0.1 mm و کیفیت سطح Re=1.2 میکرون باشد. این قطعات اغلب بزرګ هستند شرایط آنها از قطعات قبلا ماشینکاری شده تا آنهایی که دارای پوسته های ساینده و درزدار هستند متفاوت می باشد. سختی کمی پایین تر است اما همګن بودن قطعه در عملیات خشن کاری و پرداخت کمی ضعیفتر به دست خواهد آمد.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *